hazan

isyanı doğuruyor gece

zihnimi alıyor heceler

ruhuma sıkıştırdığım öfkenin içinde

kayıplar git gide artıyor.

duvarların sesi var artık

konuşmayı öğreniyor nesneler

boğazımda asılan kesik nefesler

beni benden azaltıyor.

isterdim bir gün ışığı doğsun

içime çocuk neşeleri sığsın.

gel gör ki solan bu bedende

çocuklar nefes almıyor.

tutunmak nerede, hangi anlamı taşır?

benim dağarcığıma sığmıyor

uzatılan ellere uzanmak,

bazen hiçbir anlama gelmiyor.